lugar fermoso

Allariz échevos ben fermoso, nos nunca alá chegáramos ata o venres pasado que fumos de excursión. ¡E ben contentos que quedamos do lugar!

Por esas terras pasa o río Arnoia, fermoso, tranquilo e tan cheo de vida. Nel refréganse os parrulos e brincan as troitas ante a mirada dun compracido ollador. Non e de extrañar que xenios coma Ferrín fixáranse nel, para darlle as grazas.
Pero non pensedes que só hai río; ata alí achegáronse para facer A lingua das bolboretas (fermosa película, por certo), atraidos polos seus paisaxes e as súas rúas empinadas e retortas, pero nobres por ter acollido a figuras coma Vicente Risco; que hoxe ten alí unha casa-museo.

Bueno, e que máis decirvos, só que, cando teñades algo de tempo e gañas, achegédesvos por alí, veredes como paga a pena.

invocando a choiva

Xa fai ben tempo que non chove por estes lares. Ben é certo que nos queremos bo tempo pero a choiva tamén e moi necesaria. Non hai máis que mirar pra as árbores para ver a falta que lles fai.
O outro dia iamos polo monte e fixamonos nun carballo que pedia a berros que lle deran de beber. Cando chegamos a casa demonos conta de que devíamos axudar dalgún modo a este carballo e ós seus irmaos.
Como non os podemos regar todos queremos invocar a choiva con este poema de Uxio Novoneira:

CHOVE maina e calada.

Veinse os fuis da auga

contra as bandas das penas...

En soutos e devesas

as pingoadas esbaran e baixan

petando de folla en folla.

Por veces

co vento a ruxidoira

medra i esvece

en ondas que ún alonga...

Esperemos que así sexa e que este noso amigo carballo se encha de auga.