invocando a choiva

Xa fai ben tempo que non chove por estes lares. Ben é certo que nos queremos bo tempo pero a choiva tamén e moi necesaria. Non hai máis que mirar pra as árbores para ver a falta que lles fai.
O outro dia iamos polo monte e fixamonos nun carballo que pedia a berros que lle deran de beber. Cando chegamos a casa demonos conta de que devíamos axudar dalgún modo a este carballo e ós seus irmaos.
Como non os podemos regar todos queremos invocar a choiva con este poema de Uxio Novoneira:

CHOVE maina e calada.

Veinse os fuis da auga

contra as bandas das penas...

En soutos e devesas

as pingoadas esbaran e baixan

petando de folla en folla.

Por veces

co vento a ruxidoira

medra i esvece

en ondas que ún alonga...

Esperemos que así sexa e que este noso amigo carballo se encha de auga.