fenómenos mediáticos

Ante as peticións de numerosos segidores do blog, un elemento dos que escribía neste espazo vai publicar un texto.Espero que os lectores entendan un posible deterioro no contido.Como lle dixeron a un amigo meu na rúa unha rapaza que non coñecía de nada " Xa había tempo oh, xa había tempo" ( isto évos certo). pero bueno, hoxe iso non toca.
Hoxe vou falar dun estrano fenómeno mediático, que é tema de conversa nas cafeterías,restaurantes e tamén dos fins de semana. é un fenómeno coñecido como BANDOLERO.Conseguín informarme sobre o asunto, e logrei xuntar algunhas das súas características.Velaí van:

eu sei que a noite ten un dente negro

e tamén sei que non hai no mundo empaste

para tapar tal desastre.

agora seica chamaron as multinacionais

haber se a volven ó tempo dos pañais!

Dixéronme que chora unha estrela

porque ninguén se fixa nela

eu voulle ofrecer unha cerveza

haber se llo quito da cabeza.

...

E ó final todos acaban berrando, BANDOLERO!!. Curioso fenómeno, si señor. advertencia: anda con ollo ti tamén o podes ter.

Vista dende o faro

Non será doado borrar ese amencer da miña memoria como tampouco será doado esquezer que ti non estabas ó meu carón cando o sol douraba na mañá.Ver nacer ó sol nese mar de néboa fíxome descubrir o fermoso que pode chegar a ser ó mundo pero sen ti parece non ter sentido...

A bufanda de cores

Lucía camiñaba pola rúa envolta na súa bufanda de cores, sentíase realmente ben cando a levaba, era a mesma calor que sentia cando el a apertaba. Tiña medo de camiñar e non chegar a ningunha parte, a soidade enfriáballe o corpo. Avanzou uns pasos pola calle mollada ata que chegou a una cafeteria. Sentou nunha mesa, sacou a bufanda e pediu un chocolate quente para revivir. Mentres o tomaba colleu o paquete que el lle regalara polo seu aniversario do seu bolso, abriuno.Era un libro, na primeira páxina leu..esta vez xa non hai lugar para a esperanza...Despois de lelo levantouse e marchou. Deixou naquel café a Joyce, a bufanda de cores e a esperanza que sentia cando el a apertaba. Saiu a rúa e quixo camiñar ata chegar a ningures..

O fin da verbena

Remata o tempo da verbena, das romarias, das festas campestres, e con el remata as horas de lecer e as longas tardes inesquecibeis. O verán trouxo con el ledicia e felicidade.
A verdade e que disfrutamos de cada momento, aínda que apenas pisamos a area da praia e cambiamos a auga salgada do mar por un recuncho da piscina, sempre ateigada de xente.
Botaremos de menos Viveiro, os concertos, as moitas festas que disfrutamos: sobor de todo as do Carme (que deron fin onte) e especialmente o día da Empanada, onde o viño corria polas gorxas como corren as horas neste mes de setembro que comeza.Tamen as xuntanzas con amigos de nunca e de sempre que chegan nos meses de sol e marchan cando o inverno comeza a ensinar a sua fria realidade.
Pero non todo e malo, o curso que inevitablemente comeza tamen pode deixarnos bos momentos, ou polo menos iso e o que esperamos del.

Benvidos a todos os ciberamigos dende os pendellos.

O tempo da verbena

Chega o tempo da verbena, o tempo da romaría, das festas campestres e tamén chega o tempo de despedirnos de vos. Pero esta despedida e só momentánea porque esperamos seguir escribindo no verán, pero non vos estrañedes se non é con tanta regularidade, seguramente que estaremos estudiando...
Temos dous meses para gozar do momento: ir a praia e cantar alí " ¡ aguanta a nevera, María aguanta a nevera, aguanta a neveeeeeeeeeraaaaaa!, o campo e cantar alí "a raiz do toxo verdeeee, e moi mala de arrincareeeee, pero se non tedes sachoooooos, traemósvoloooooos nós , ¡eeeeeeehi!", para ir a lúa e cantar alí "hai un ghalego na luna, luna; hai ghalego na luna que veu de Chantada", na horta e cantar alí "prantando o seboliño na leira do lado, ascoitei un ruido algho raaaaro..." FESTA!!!!!


Un saúdo para todos os que nos seguen, aiqui estamos para o que vos faga falta. Estamos agradecidos de que nos comentedes.
Un bico para todos, esperemos que teñades un bo verán.

Acordame cando estiveramos alí.

-Onde andas?...
-Estou aiqui no fondo da carrilleira, ........(interferencias).......ó camiño...
-¡Oiote moi mal, oiote moi mal!
-Vin un........... baixou cara Cotobelle........era............
-Pero onde carallo estás,ohhhhh!!!!!!
-..............................................


Eu acordome cando estiveramos alí, a caza do jabalí, un mal día no que non funcionaban os teléfanos móbiles. Pero eu acordome que estiveramos alí.

Cantigas de cego

O outro día escoitamos que nunha aldea de Ourense, raiando con Portugal, queda a última muller que segue a manter a tradición das cantigas de cego. Como se supón, esta muller é cega de nacemento pero co seu canto dalle un pouco de alegría a esta aldea condenada a morte. Acórdanos como se fora hoxe o comezo da cantiga.Dí así:

Son sega de nasemento

non conoso pai nen nai

so conoso as anduriñas

que me alegran a mañá

Os nosos parabéns para esta muller, e esperamos que non se perda nunca esta fermosa tradición.